Het Mechelse herenhuis waar we verwacht worden, ligt in een rustige straat op een steenworp van het kanaal Mechelen-Leuven. Op de vensterbank staan geen bloemen zoals in de rest van de straat, maar wel bloembakken vol uitbundig groeiende tomaten- en pompoenplanten.

“Ik stam uit een landbouwersfamilie”, vertelt Louis De Bruyn (71). “Mijn ouders baatten een tuinbouwbedrijf uit. Daar komt de liefde voor de natuur vandaan. Later op de tuinbouwschool voelde ik pas echt thuis. Dat was mijn habitat.”

Lesgeven in tuinbouwonderwijs

Het ouderlijk bedrijf ging jammer genoeg ten onder aan de uitbreiding van de stad. “Maar ik wou iets blijven doen met landbouw. Niet eender welke, maar duurzame landbouw”, benadrukt Louis. “De algemene landbouw liep steeds minder gelijk met het natuurlijke systeem. Ik voelde toen al aan dat er iets niet klopte. Ik besloot er les over te gaan geven.

Dat was in 1973. De schooldirecteur raadde me aan om het onderwerp verder uit te spitten en landbouwkunde te gaan studeren. Dat heb ik gedaan. En omdat ik me vragen stelde bij wat me geleerd werd, plakte ik er een postgraduaat milieukunde aan vast.”

Nieuwe leven voor bestaande inzichten

Naast het lesgeven engageerde Louis zich voor duurzame landbouw via twee vzw’s: ‘Rassen en Gewassen’ en ‘Wervel’. “De eerste focust zich op de instandhouding en ontwikkeling van biodiversiteit in de landbouw”, legt Louis uit. “Gewassen zijn vandaag zo uniform geworden dat ze kwetsbaar zijn voor ziekten. Chemische correcties en pesticiden zijn daardoor noodzakelijk. Als je de natuurlijke biodiversiteit echter herstelt, zijn al die pesticiden vaak niet meer nodig.”

“De Wervel wil de duurzaamheid van landbouw verbeteren en de band met de samenleving versterken”, vervolgt hij. “De vzw zet zich in voor een meer rechtvaardige en een verantwoorde landbouw. Veel boeren zijn daarnaar op zoek. Ze beseffen dat de huidige aanpak niet helemaal koosjer is, zowel economisch als ecologisch.

Onze vzw durft hardop zeggen: soja invoeren uit Zuid-Amerika voor de intensieve veehouderij hier, is de kringloop opentrekken over de oceaan heen. De bodem in Zuid-Amerika verarmt en hier vergiftigen we ze. Het blijft mijn droom om deze inzichten nieuw leven in te blazen.”

‘In overeenstemming met mijn persoonlijke waarden’

Vorig jaar, op zijn zeventigste, ging Louis met pensioen. In die periode verkocht hij ook zijn huis. Van beleggen kende Louis weinig, maar over twee dingen was hij wel zeker: hij wilde zijn kapitaal behouden over de generaties heen, en hij wilde het enkel investeren in zaken die niet indruisten tegen de waarden die hij zijn leven lang met hand en tand verdedigd had.

“Ik had het geld ook rechtstreeks in een landbouwbedrijf kunnen investeren waarin ik geloofde, maar op mijn leeftijd wou ik me daar eigenlijk   niet meer mee bezighouden.”

Duurzame belegging

“Het verontwaardigt mij diep dat er banken zijn die investeren in wapens, kernenergie en een agrochemie die chemische oorlog in de landbouw mogelijk maakt. Dat ik mijn geld aan zo een bank zou geven, zou toch al te gek zijn? Dus ging ik op zoek naar een bank die duurzaam wil investeren. Tegenwoordig bieden veel banken dat aan. Maar ze volgen vaak gewoon een trend, lijkt me.

Een bank die gebouwd is op een duurzame visie. Dat is het geval bij Triodos Bank. Hun duurzame beleggings- en werkingsprincipes zijn in de statuten verankerd. Dat vind ik een bijzonder mooie en unieke troef.”

Goed beheerde en gespreide fondsen

Was Louis niet bang van de risico’s verbonden aan beleggen? “Triodos heeft me de goed beheerde en gespreide fondsen toegelicht. De fondsen zijn samengesteld op basis van ecologische en sociale principes en strenge uitsluitingscriteria, bijvoorbeeld voor genetische gemanipuleerde organismen en wapens.

Triodos Bank wordt als een goede huisvader bestuurd, waardoor het rendement al jaar en dag stabiel is. Tijdens de bankencrisis van 2008 was Triodos bovendien een sterkhouder. En eerlijk gezegd, door een klein risico laat ik me niet tegenhouden. Het hele leven is een groot risico, want van leven ga je dood.”

Tekst : Nicolas Chartier / Foto’s : Olivier Papegnies